“Wees niet degene die het verlies doodzwijgt”

Gisteren was ik op de PABO in Groningen. Daar verzorgde ik een lunchbijeenkomst voor studenten van de verkorte PABO.

Ademloos luisterden deze toekomstige leerkrachten naar wat rouw na een verlies is, naar wat het voor kinderen betekent en wat het met deze kinderen doet.

Zij kwamen met praktijkvoorbeelden uit hun stage en stelden vragen.

Opvallend vond ik dat de vragen vooral voortkwamen uit angst.

Angst om te vragen aan degene met het verlies wat je eigenlijk wilt weten.

Wanneer een kind een groot verlies lijdt, is de stilte het ergst. Dat mensen niet durven te vragen hoe het met hem of haar gaat. Hoe hij of zij de laatste dagen is doorgekomen. Een kind alleen laten met het verlies, leidt tot grote eenzaamheid.

Mijn belangrijkste boodschap aan deze juffen en meesters in spé was dan ook: “Wees niet degene die het verlies doodzwijgt”